Rudolf Dreszer

---

Życiorys

Rudolf Eugeniusz Dreszer, syn Jana Augusta (1863–1931), który był adwokatem, notariuszem oraz aktywnym działaczem w dążeniu do niepodległości, urodził się w rodzinie, w której jego matką była Emilia z domu Rusch. W jego rodzinie znajdowali się także bracia: Zygmunt (1888–1947), polityk związany z Polską Partią Socjalistyczną, poseł, Gustaw (1889–1936), który dosłużył się stopnia generała, oraz Juliusz (1892–1937), oficer oraz adwokat. W 1900 roku cała rodzina przeprowadziła się do Częstochowy, w której to miejscowości ojciec Rudolfa zainicjował działalność swojej prywatnej kancelarii.

Podczas swojego pobytu w Częstochowie, bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego. W czasie rewolucji 1905 roku Rudolf aktywnie uczestniczył w strajku szkolnym, co skutkowało jego wydaleniem z placówki w następnym roku. Udało mu się jednak kontynuować naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie, gdzie dał się poznać jako członek Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 podejmował studia na wydziale elektrycznym Politechniki w Liège w Belgii.

W latach 1912–1913 odbył jednorożną służbę w 14 pułku huzarów stacjonującym w Częstochowie. Po rozpoczęciu I wojny światowej został powołany do armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Po tym okresie wstąpił do I Korpusu Polskiego, gdzie pracował w wydziale wywiadowczym.

Rudolf Dreszer 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, obejmując stanowisko komendanta miasta Chełm, które zajmował do 17 listopada. W jego karierze wojskowej pojawiły się następnie takie funkcje jak zastępca dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szef łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódca 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów. W latach 1919–1921 był słuchaczem Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po ukończeniu szkoły pracował jako oficer sztabu inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. 15 lipca 1924 roku przydzielono go do 3 pułku szwoleżerów, z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Armii na sześciotygodniowy okres. Początkowe odkomenderowanie przedłużono do 1 listopada tego samego roku.

W kolejnych latach Rudolf pełnił rolę szefa sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924) oraz dyrektora nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu między październikiem 1924 a sierpniem 1927. Po tym okresie wrócił do służby liniowej jako dowódca 15 pułku ułanów Poznańskich, Brygady Kawalerii „Suwałki” oraz Wileńskiej Brygady Kawalerii. Wszyscy w czasie jego dowodzenia umocnili swoją pozycję, a w jednym z przypadków bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego oraz innych, po tym jak oskarżono ich o domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w Dzienniku Wileńskim.

W czasie II Rzeczypospolitej Rudolf stał się osadnikiem wojskowym w Orliczynie, w województwie wołyńskim, gdzie towarzyszył mu brat Juliusz oraz pułkownik Stanisław Dreszer. W obliczu zbliżającej się wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i aktywnie uczestniczył w kampanii wrześniowej, wchodząc w skład Armii „Małopolska” od 8 września 1939 roku.

Po kapitulacji Rudolf Dreszer przejechał przez Rumunię do Francji i tam wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, na stanowisko dowódcy 4 Dywizji Piechoty w okresie od stycznia do kwietnia 1940 roku. Po upadku Francji udało mu się dotrzeć do Wielkiej Brytanii, gdzie stał na czele 5 Brygady Kadrowej Strzelców od października 1940 do stycznia 1941 roku. Następnie, aż do stycznia 1942 roku, pozostawał bez przydziału i przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute, z prawem do zamieszkania poza terenem obozu. 30 grudnia 1941 roku przeszedł w stan spoczynku, pozostając w dyspozycji Naczelnego Wodza do stycznia 1944 roku. Ostatecznie został zdemobilizowany w 1946 roku, co skłoniło go do osiedlenia się w Kanadzie, gdzie spędził dalsze życie do swojego zgonu w 1958 roku w Waszyngtonie.

Awanse

Rudolf Dreszer, wybitny oficer, przeszedł przez kolejne stopnie wojskowe, które w świadczą o jego zaangażowaniu i umiejętnościach. Proces awansów w jego karierze przedstawia się następująco:

• chorąży – 1913,
• podporucznik – 1914,
• porucznik – 1918,
• rotmistrz – 1918,
• major – 1921,
• podpułkownik – 1924,
• pułkownik – 1 stycznia 1929, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii,
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 w korpusie generałów.

Ordery i odznaczenia

Rudolf Dreszer był honorem obdarzony znacznymi odznaczeniami i medalami, które podkreślają jego wkład i poświęcenie dla ojczyzny. Lista jego wyróżnień prezentuje się następująco:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, przyznany w 1921 roku,
• Krzyż Niepodległości, otrzymany 12 marca 1931 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 8 listopada 1930 roku,
• Krzyż Walecznych, nadany czterokrotnie, z pierwszym wyróżnieniem w 1922 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka Sztabu Generalnego,
• Kawaler Orderu Legii Honorowej, przyznany w 1928 roku w Francji.

Opinie

Wszelkie opinie na temat Rudolfa Dreszera odnoszą się do jego różnorodnych umiejętności oraz cech osobowościowych. Wyraża on znaczną dozę temperamentu i inicjatywy, co sprawia, że jego zasady działania są zarówno zdrowe, jak i słuszne. Jednakże, obok tych pozytywnych aspektów, można dostrzec pewien schematyzm oraz brak pewności siebie, które ujawniają się w trakcie szkolenia.

Charakter Rudolfa Dreszera można określić jako dość twardy i nie wpływowy. Jego osąd wobec podwładnych oraz ich działań jest bezwzględny, co może budzić mieszane uczucia. Jednakże, w kwestii metod szkoleniowych potrafi on w sposób przejrzysty i zdrowy podchodzić do problemów taktycznych. Jego sposób myślenia jest jasny i zwięzły, pozbawiony zbędnych frazesów, co czyni go profesjonalistą w swojej dziedzinie.

Ogólna ocena jego umiejętności jest pozytywna, co potwierdza generł Dąb-Biernacki w swoich przemówieniach.

---

Oceń: Rudolf Dreszer

---