Janusz Zabłocki

---

Życiorys

Janusz Zabłocki, syn Leona i Wandy z Kuplińskich, to postać, która w latach II wojny światowej przeżyła wiele trudnych doświadczeń. Ucząc się w czasach okupacji niemieckiej, uczestniczył w tajnych kompletach. Zdał maturę konspiracyjną w maju 1944 roku w Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Już w styczniu 1941 roku przystąpił do Szarych Szeregów jako „Pionier”, a w sierpniu 1943 roku awansował na stopień podharcmistrza.

W jego życiorysie istotne były role, które pełnił w konspiracji. Początkowo zajmował się wywiadem, a od grudnia 1943 roku był komendantem Grup Szturmowych w rejonach Grodziska i Milanówka. We wrześniu tego samego roku podjął naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty Agricola, gdzie po ukończeniu kursu dowodził plutonem Armii Krajowej w ramach operacji „Burza”. Po zakończeniu wojny osiedlił się na krótko w Krakowie, gdzie, posługując się zmienionym nazwiskiem Jan Grabowski, zainicjował studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W tym okresie, w 1945 roku, dołączył do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” oraz zaczynając studia w Szkole Nauk Politycznych przy tym samym uniwersytecie, jednakże tych ostatnich nie udało mu się ukończyć. W 1947 roku, podczas ogłoszonej amnestii, ujawnili się. Ukończył studia prawnicze na UJ w 1949 roku. Po ukończeniu edukacji rozpoczął współpracę z „Słowem Powszechnym” oraz innymi publikacjami, takimi jak „Dziś i Jutro” czy „Tygodnik Powszechny”, dołączał również do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w 1952 roku.

W 1950 roku poznał Bolesława Piaseckiego, co przyczyniło się do zacieśnienia jego relacji z organizacjami katolickimi, w tym ze Stowarzyszeniem PAX. W 1954 roku, po rekomendacji PAX, zdobył mandat w Miejskiej Radzie Narodowej w Grodzisku Mazowieckim, jednak w 1955 roku doszło do konfliktu z Piaseckim, co skutkowało jego odejściem z PAX. Po okresie bezrobocia, od 1956 roku, zaczął współtworzyć nowe środowiska społeczno-polityczne.

Był jednym z założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej, czy współtworzył czasopismo „Więź”, w którym pełnił funkcję redaktora naczelnego. W 1966 roku dołączył do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, a między 1965 a 1985 rokiem sprawował mandat poselski na Sejm PRL. Jako przedstawiciel koła Znaku sprzeciwiał się brutalności akcji milicyjnych, składając interpelację w Sejmie 11 marca 1968 roku, a w latach 1977–1983 angażował się w pracach Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

W dokumentach archiwalnych Instytutu Pamięci Narodowej znajdziemy informacje, według których od 1965 roku był tajnym współpracownikiem Służby Bezpieczeństwa pod pseudonimem „Paweł”. Jan Żaryn podkreśla, że zarejestrowano go głównie z powodu jego zaangażowania w rozmowy polityczne, a nie z powodu formalnej współpracy z SB.

W 1981 roku był współzałożycielem Polskiego Związku Katolicko-Społecznego, którym kierował aż do 1984 roku. Po 1982 roku przystąpił do Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. W 1986 roku stał się członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, a także Rady Konsultacyjnej przy ówczesnym przewodniczącym Rady Państwa, Wojciechu Jaruzelskim.

Na początku 1989 roku, wraz z Władysławem Siłą-Nowickim oraz chadecką emigracją, reaktywował Stronnictwo Pracy, które funkcjonowało pod nazwą Chrześcijańsko-Demokratyczne Stronnictwo Pracy, obejmując rolę wiceprzewodniczącego. Jego nieskuteczna kandydatura w wyborach parlamentarnych w 1989 roku nie przekreśliła jednak jego dalszej działalności. W kwietniu 1990 roku, podczas III Kongresu tej partii, nie znalazł się w nowym zarządzie.

Janusz Zabłocki był również członkiem Stowarzyszenia Szarych Szeregów oraz Światowego Związku Żołnierzy AK. W 1992 roku przyjęto go do Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy. Po serii awansów wojskowych, w 1999 roku uzyskał rangę podporucznika, a w 2003 roku porucznika.

Na koniec swojego życia znalazł miejsce spoczynku na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie odbyły się uroczystości pogrzebowe, w których uczestniczyli między innymi prof. Jan Żaryn oraz Ryszard Bender i Ryszard Gajewski.

Życie prywatne

Janusz Zabłocki w roku 1948 wszedł w związek małżeński z Krystyną Agnieszką Skarżyńską. Ich wspólne życie zaowocowało czworaczką dzieci, które przyniosły wiele radości rodzinie.

Wśród nich znajdowały się: Krzysztof, który żył w latach 1949–1999, Jadwiga, która niestety zmarła w 1970 roku, Wanda, urodzona w 1952 roku oraz Maciej, który przyszedł na świat w 1959 roku.

Odznaczenia i wyróżnienia

Janusz Zabłocki był osobą, która w trakcie swojego życia zdobyła liczne odznaczenia, które potwierdzają jego zasługi i poświęcenie dla kraju. Wszystkie te wyróżnienia świadczą o jego wielkim zaangażowaniu oraz oddaniu dla Polski.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2014, pośmiertnie),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1969),
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1964),
• Krzyż Partyzancki (1995),
• Krzyż Armii Krajowej (1971),
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974),
• Krzyż Niezłomnych (1998),
• Odznaka pamiątkowa Akcji „Burza” (1994),
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966).

Te odznaczenia są nie tylko docenieniem jego działań, ale również pamięcią o jego wkładzie w historię Polski.

Książki wydane

Prace własne

Janusz Zabłocki jest autorem wielu ważnych dzieł, które ukazują jego wkład w literaturę oraz myśl społeczną. Wśród jego książek znajdują się:

• Kościół i świat współczesny (Wyd. „Znak”, Kraków 1967, II wydanie ODiSS 1986),
• Na polskim skrzyżowaniu dróg (ODiSS 1972),
• Tożsamość i siły narodu (Odnowa Londyn 1978),
• Kawałki pociętego sztandaru (Fundacja Szarych Szeregów – ODiSS 1992),
• Chrześcijańska demokracja w kraju i na emigracji 1947–1970 (OSPiS Lublin 1999),
• Odwagę łączyć z rozwagą – Polski Związek Katolicko-Społeczny w latach 1980–1983 (OSPiS Lublin 2001),
• Prymas Stefan Wyszyński – Opór i zwycięstwo 1948–1956, (Bertelsmann 2002), ISBN 83-7311-495-5,
• Dzienniki 1956–1965 t. 1, 1951–1965 (Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2008),
• Dzienniki 1966–1975 t. 2, 1966–1975 (Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2011),
• Dzienniki 1976–1986, t. 3, cz. 1: 1976–1981 (Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2013),
• Dzienniki 1976–1986, t. 3, cz. 2: 1982–1986 (Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2013).

Współautor w pracach zbiorowych

Oprócz własnych publikacji, Zabłocki brał również udział w tworzeniu książek zbiorowych, w tym:

• Polnisches Mosaik (Verlag Klaus Hesse Bonn 1974),
• Sługa Boży Stefan kardynał Wyszyński (1901–1981) (Adam Warszawa 2000),
• Kardynał Stefan Wyszyński Prymas Tysiąclecia Mąż Stanu 1901–1981–2001 (Wyd. Sejmowe 2001),
• Sowieckiemu zniewoleniu nie – Harcerska druga konspiracja 1944–1956 (Wyd. Ład 2005).

Ponadto, autor ten zrealizował również setki artykułów w czasopismach krajowych oraz zagranicznych.

---

Oceń: Janusz Zabłocki

---